Ukrayna'da hayatlar değişmeden hemen önce çekilen 10 fotoğraf
Rusya'nın Ukrayna'ya karşı başlattığı savaşın üzerinden tam 1 yıl geçti. Savaşla birlikte Ukrayna'da hayatlar bir anda değişti. 10 Ukraynalı, savaş başlamadan hemen önce çektikleri fotoğrafları, hissettikleri duygularla birlikte paylaştı.
4
11
Kızım Marta bu mumu anaokulunda yaptı ve 22 Şubat'ta eve getirdi. Çocukların yaratıcı olduklarını ve bir şeyler yaptıkları için mutlu olduğumu hatırlıyorum. Neler olacağını bilmiyordum.
Kızım Mart'ta yedi yaşına girecek ama geçen yıl 24 Şubat'tan beri anaokuluna gitmedi. Eşim izin vermiyor.
Başlangıçta, bir savaş çıkarsa ailemle benim ayrılmam gerekeceğinden gerçekten endişelendim. Ama biz hala buradayız.
Ihor Bezrukyi, 51
5
11
Sıradan bir gündü ve işten sonra akşam yemeği için arkadaşımın yerine uğramaya karar verdim.
Tam olarak ne hissettiğimi hatırlamıyorum ama şakalar yaptığımızı biliyorum. Bir Rus işgali olasılığı hakkında konuştuk ama sonra hep birlikte "Olmaz" der gibiydik.
İstiladan birkaç gün sonra, o akşam beraber olduğum iki adamla tanıştım. Hepimiz ordunun Odesa'nın merkezine barikatlar kurmasına yardım ediyorduk. Kum torbalarını taşıyan düzinelerce kişi...
Şimdi fotoğrafa baktığımda, eskiden olduğum kişiye özlem duyuyorum.
Valeria Dubrovska, 28
6
11
Bir arkadaşım doğum günümde Lviv'de beni ziyarete gelmişti ve bu, bir süredir geçirdiğim ilk uzun hafta sonuydu.
Şehir turu yaptık ve Sts Olha ve Elizabeth Kilisesi'nden yeni açılan panoramik bir manzara görmeye gittik. O gün oradaki son ziyaretçiler bizdik, bu yüzden ayrılırken kapıyı kapatmamızı istediler.
O günlerde saf bir mutluluk hissettim. Arkadaşlarımdan ve işimden memnundum. Ama havada bir şeyler de vardı, kaçınılmaz bir şeyin yaklaşmakta olduğu ve her şeyin değişeceği hissi.
Şu sıralar dışarıdan baktığımız seyir noktası kapandı.
Hala Lviv'deyim ama telefonumla nadiren fotoğraf çekiyorum. Şimdi olanları belgelemek için kamera fotoğrafları çekiyorum.
Sofia Doroshenko, 30
7
11
İlk çocuğum Yaroslav'ın bu fotoğrafını 19 Şubat'ta Dnipro'daki evimizde çektim. O zamanlar sadece altı aylıktı. Köpeğim de fotoğrafta, oğlumun büyük bir arkadaşı.
24 Şubat'ta evimizden ayrıldık. Ailemi daha güvenli bir yere götürmek için üç gün boyunca Ukrayna'nın batısına gittim.
Dnipro'daki evimiz hala orada ama içinde kimse yaşamıyor. Arkadaşlardan temizlemelerini istemek zorunda kaldım çünkü ayrıldığımızda buzdolabında hala yiyecek vardı.
Eskiden bir seyahat acentem vardı ama şimdi turizm tamamen öldü. Şimdi, gönüllü olarak sınırdan Ukrayna'nın orta kısmına kadar ordu için araba getiriyorum. Ben her zaman sürüyorum, sürüyorum, sürüyorum.
Çocuklar hayatınlarının bu döneminde çok hızlı büyürler. Bazen 10 gün uzaktayım ve geri döndüğümde onun yeni bir şey öğrendiğini görüyorum.
Ievgen Pereverziev, 40